AA Home > Reizen en vakantie > Visuminformatie > Emigratieverhaal Dennis
Emigratie naar Amerika: een verhaal (met handige tips)
Op zoek naar mogelijkheden om uw emigratie naar Amerika te regelen? Hieronder kunt u mijn persoonlijke verhaal vinden, met daarin hints en tips over hoe het mogelijk is om emigreren naar de Verenigde Staten voor elkaar te krijgen.
Introductie: hoe het begon
Mijn emigratie naar Amerika kwam voor velen niet onverwacht.
Mijn fascinatie voor de Verenigde Staten bestaat al bijna zo lang als ik me kan herinneren. De directe aanleiding voor mijn interesse was een Franse strip die in Nederland bekend staat als "De Blauwbloezen". Ik las deze strips al sinds mijn zevende, als het niet eerder was.
De verhalen van de Blauwbloezen spelen zich af tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog (1861-1865). Tijdens die oorlog vochten de soldaten niet in de standaard groene gevechtsuitrusting die wij tegenwoordig zo goed kennen; nee, ze trokken blauwe of grijze uniformen aan en deden helemaal geen moeite om zich te verbergen voor de vijand. Integendeel, sommige soldaten droegen ornamenten en deden hun best om een zo duidelijk mogelijk doel te presenteren aan de tegenstander.
Dit ene kleine feitje, de kleur van de uniformen, fascineerde me mateloos. Waarom probeerden die soldaten zich niet te verbergen? Waarom liepen ze als een wandelend stuk kanonnevoer over het slagveld, in het volle zicht van de vijand, om genadeloos neergemaaid te worden zonder zelfs maar één schot te hebben kunnen lossen?
Dus dook ik de bibliotheek in (tja, we hebben het hier over de pre-Internetdagen), en ik begon te lezen. Eerst puur over de Burgeroorlog, toen over de geschiedenis van de Verenigde Staten in het algemeen, en daarna over het land en alles wat ermee te maken had. Op school schreef ik mijn werkstukken uitsluitend nog over iets wat met Amerika te maken had; thuis hing ik voor de buis toen het onwerkelijk spannende "North & South" uitgezonden werd - wachtend op die veldslag waarvan ik wist dat ze die in beeld zouden brengen.
Ik ben ervan overtuigd dat ik op dat moment al niet meer te redden was. Ik dreef verscheidene familieleden, vrienden en kennissen tot wanhoop met mijn constante geklets over het land en probeerde elk stukje informatie te vinden dat over het land geschreven was. Maar hoe heeft dit geleid tot een plan voor emigratie?
Meteen maar het diepe in
Vreemd genoeg ben ik mijn middelbare school doorgekomen zonder echt naar de VS te willen gaan. Zeker, ik had de mogelijkheid tot een jaar in een Amerikaanse high school bekeken, maar ook al snel weer verworpen. Het was mijn tijd nog niet.
Toen ik naar de universiteit ging, was ik er echter helemaal klaar voor. Vanaf dag één heb ik naar een mogelijkheid gezocht en tijdens mijn tweede jaar maakte ik kennis met het International Student Exchange Program (ISEP), waarbij een Amerikaanse student en niet-Amerikaanse student van plek ruilen en gedurende een semester in feite van plaats verwisselen.
Het handige aan deze constructie: zolang er maar evenveel Amerikanen als niet-Amerikanen deelnemen, kan eender welk persoon met iemand anders ruilen. Het kan dus zo zijn dat ik naar een universiteit in Kentucky vertrek, terwijl de student wiens plaats ik inneem naar een universiteit in Duitsland vertrekt, waar vandaan dan weer een student naar een andere Amerikaanse universiteit gaat, en de Amerikaan die daar vandaan komt, neemt dan mijn plaats in. Kun je het nog volgen?
Het tweede voordeel was financieel. In de ISEP-constructie betaalt iedere student zijn of haar eigen collegegeld in het land van herkomst. Het gevolg was dus dat ik voor het relatief lage collegegeld van Nederland naar een dure Amerikaanse privé-universiteit kon gaan, zonder daar de hoge collegelden te hoeven betalen.
In mijn derde jaar was het dan zover: tussen augustus en december 1998 verbleef ik in Louisville, Kentucky. Aangezien ik nog nooit in de VS geweest was en absoluut geen idee had of het me eigenlijk wel zou bevallen voor die periode, ging ik erheen zonder verwachtingen. Mijn hele instelling was er eentje van neutraliteit: we zien wel wat ervan komt.
Gelukkig viel die periode in Amerika niet alleen alleszins mee; het was gewoonweg fantastisch! Iedereen die ik ontmoette was vriendelijk en altijd bereid me ergens mee te helpen. Ik ging regelmatig met medestudenten op stap buiten de staat, onder andere naar Nashville en Cincinnati, maar ook in Louisville en de rest van Kentucky was voldoende te beleven.
Een paar willekeurige herinneringen:
- de nachtelijke uitstapjes naar de lokale "Steak 'n' Shake" met de hele "residence hall";
- de donutzaak waar een enorm neonlicht in de vorm van een donut ging branden als er verse, warme donuts uit de oven kwamen;
- gezellige avondjes in de lokale bars (helaas, geen alcohol voor mij, ik was slechts 20);
- het "Ball on the Belle", een kostuumfeest op Louisville's beroemdste raderboot, de "Louisville Belle";
- Thanksgiving bij één van de aardigste families die ik ken (geweldige pecan pie daar!);
- Halloween op de campus: ik heb me nog nooit zo ziek gegeten aan Amerikaans snoep;
- het gevoel dat ik in mijn maag kreeg als er weer eens een "tornado warning" op alle tv-kanalen uitgezonden werd;
- de urenlange discussies over religie die ik voerde met één van mijn beste vrienden;
- de vreemde manier waarop ik aangekeken werd als ik weer eens wildenthousiast naar een mooie Amerikaanse auto wees.
Ik kan zo blijven doorgaan, maar het moge duidelijk zijn: ik had het geweldig naar m'n zin. Ik genoot van elke seconde, zo intens dat ik me tot de dag van vandaag de meest idioot triviale gebeurtenissen zonder moeilijkheden voor de geest kan halen.
Verder naar de volgende pagina
Relevante links over emigreren
