|
|
Het emigratie dagboek Amerika van DennisHieronder zal ik, zo uitgebreid als mogelijk, vertellen wat mijn ervaringen zijn met mijn emigratie naar Amerika. Het emigratie-dagboek loopt enigszins achter met de werkelijke datum, maar ik doe hard mijn best om zo snel mogelijk bij te werken. Ik zou zeggen: geniet ervan en trek je eigen conclusies over de haalbaarheid voor jou persoonlijk om te emigreren naar Amerika! Als je geen idee hebt hoe het komt dat ik zomaar naar Amerika emigreer, lees dan eerst dit artikel door voor de complete uitleg. 11 t/m 18 november van het emigratie dagboek nu ook online 9 november 2004: verhuisdag/emigratiedag Het is voor mij heel lang een onwerkelijk gevoel geweest om te weten dat ik naar Amerika mocht, zoals je misschien al in mijn eerder geschreven emigratieverhaal hebt gelezen. Maar langzaam maar zeker kwam de bewuste verhuisdag toch dichterbij, en met name de laatste paar dagen kwamen de zenuwen toch wel tevoorschijn. Op 9 november was het dan zover: ik ging vliegen... en de emigratie zou een feit worden. Samen met mijn ouders en broertje vertrok ik naar Schiphol, dik 120 km verderop. In een lange file, van begin tot eind, reden we tergend traag richting Amsterdam. Spitsuur in Nederland: dat is iets dat ik zeker niet zal missen. Het gevoel dat je hebt bij het afscheid nemen op het vliegveld is niet te beschrijven. Als je - net als ik - behoorlijk gehecht bent aan je familie, is het erg moeilijk, dat kan ik je wel zeggen. Immers, je hebt geen idee wanneer je terug zult komen... je weet alleen maar dat het lang zal duren. Eenmaal in het vliegtuig begon het lange wachten, zeker omdat we al een extra half uur vertraging hadden omdat de crew in de file had vastgezeten. Maar ook tijdens het vliegen zit je eigenlijk alleen maar te wachten, ook al kijk je dan nog zoveel films en tv-series. Acht en een half uur later landde ik dan eindelijk in Philadelphia. Ik ging naar de douane (in de toeristenrij gaan staan, want je bent nog steeds geen inwoner), door de paspoortcontrole - alle papieren laten zien, ook de immigratiepapieren - en dan verder naar de "Secondary Inspection". Dit is een kantoortje waar de aparte gevallen verder behandeld worden. Ik ging zitten en wachtte zo'n 15 minuten totdat ik aan de balie geroepen werd. Eenmaal daar overhandigde ik mijn emigratiepapieren aan de beambte, een hele vriendelijke vrouw. Zij keek alles na, nam nog eens vingerafdrukken, stempelde mijn paspoort af en heette me van harte welkom. Ik was binnen! Het gevoel was nog steeds erg onwerkelijk. Op de een of andere manier had ik het allemaal nog steeds niet door. Het kwartje bleef maar zo'n beetje hangen, net als al die maanden voor 9 november. Na het herinchecken van mijn bagage - ik moest immers diezelfde dag nog door naar Louisville, KY - werd ik opgepikt door twee goede vrienden, Scott en Cat; hen had ik het laatst gezien in december 2003, toen ik naar hun huwelijk was gekomen. Samen gingen we uit eten, waarbij ik veel teveel eten voorgeschoteld kreeg en het uiteindelijk dus ook niet op kreeg. Wat een enorme stukken vlees hebben ze hier - ik was het bijna vergeten. Maar: een erg gezellig weerzien, waarbij ik mijn Engels weer even kon ophalen. Een paar uur later vertrok mijn vliegtuig richting Kentucky. Ik was er op tijd en zat aan boord naast een IT-er die me hele verhalen over zijn leven en zijn werk zat te vertellen terwijl ik doodmoe was (niet gek, want ik was inmiddels 22 uur wakker). Uiteindelijk kreeg ik zelfs zijn kaartje. In Louisville geland werd ik, met nog steeds dat onwerkelijke gevoel (hoezo emigratie?) maar een vreemd gevoel van opkomende zenuwen, opgewacht door drie goede vrienden. Zij hielpen me met mijn bagage en wachtten terwijl ik mijn huurauto ging ophalen, een "intermediate". Mtja. "Intermediate". Ik verwachtte dus een gemiddeld grote auto, maar - oh wat fout - nam daarbij de Nederlandse maatstaven in acht, niet de Amerikaanse. Het gevolg was dat ik nogal schrok van mijn splinternieuwe Chrysler 300!  Het bleek een enorme bak, maar dit was niet zo erg - after all, een van die geweldige dingen aan Amerika zijn de grote auto's. Ik was dus best tevreden met hetgeen me deelgevallen was. Het grootste probleem bleken de "power brakes" te zijn, de remmen die electrisch aangestuurd worden - of zoiets - en een noodstop maken als je het pedaal maar heel zachtjes induwt. Wat een vreemde gewaarwording! Gelukkig kon Kirsten, een van mijn vrienden, het stuur overnemen... ik was toch kapot na de lange reis en zij wist precies waar mijn nieuwe appartement was, dat ik delen zou met de eigenaar, LeRoy. De rit duurde iets meer dan een half uur, waarbij we ook nog eens goed konden doorrijden - dat herinnerde me eraan dat de afstanden in Amerika anders zijn dan we hier in Nederland gewend zijn; iets dat me in de komende dagen ook steeds weer zou opvallen. Eenmaal aangekomen bij het appartement aan de buitenrand van Louisville deed ik niet veel meer dan even kort kennismaken met LeRoy, mijn vrienden bedanken voor hun hulp, en toen naar bed gaan. Emigratie of niet, ik wilde slapen. Maar als je nu denkt dat ik na bijna 24 uur wakker geweest te zijn wel veel en lang zou slapen, heb je het mis. 10 november 2004: de eerste dag in de Verenigde Staten Het was inmiddels na middernacht en ik wilde gaan slapen. Maar terwijl ik alleen in mijn kamer zat, met niemand in de buurt, realiseerde ik me ineens waar ik was en wat ik had gedaan. Ik had mijn (goede) baan in Nederland opgezegd en was naar de Verenigde Staten verhuisd. Ik wist niet wanneer ik mijn familie weer zou zien. Ik wist niet wanneer ik mijn vrienden weer zou zien. Geen retourvlucht naar Nederland gepland. Geen baan in de VS. Ik was alleen. Ineens sloeg het allemaal in als een bom, en toen was ik ook op slag niet meer vermoeid. Nu is het niet zo dat ik dit niet al die tijd al wist, maar opeens was het niet langer iets wat 'in de toekomst' zou gebeuren... ik was nu echt in de VS en het gebeurde allemaal nu, op dit moment. Tijdens zo'n nacht maak je je dan zorgen over een heleboel dingen. Je moet zoveel regelen! Waar haal je een eigen auto vandaan? Hoe kom je aan een baan? Hoeveel onverwachte uitgaven staan je te wachten? Ga je het redden zonder failliet te gaan? Zal het leven in de VS eigenlijk wel echt zo leuk zijn als je altijd dacht? Het is de langste nacht die ik sinds lange tijd heb meegemaakt. Ik heb wel geslapen, maar nooit meer dan twee uur achter elkaar. En ik stond alweer heel vroeg naast mijn bed. Gelukkig bleek mijn roommate LeRoy die dag pas om 12:00 uur naar zijn werk te hoeven, dus hij stelde voor om me de omgeving te laten zien, zodat ik wist waar ik de belangrijkste winkels zou kunnen vinden. Hij reed me door de omgeving en wees ze aan: de Kroger, de Wal-Mart, de Meijer, de Target, Best Buy, Sam's Club. Het stelde me gerust om te weten dat ze allemaal op 15 minuten afstand te vinden waren. Na een lekker ontbijt bij Bob Evans (dat is niet een persoon maar een vrij onbekende fast foodketen) bracht hij me terug naar het appartement en ging naar zijn werk. Ik besloot toen dat het tijd was dat ik met mijn gigantische Chrysler leerde omgaan. Ik was van plan om kleine rondjes te gaan rijden en te wennen aan de rem, maar dat bleek niet nodig. Ik had het meteen onder de knie en kon meteen de weg opdraaien. Toen ik de freeway opdraaide, kreeg ik er plezier in. Ik reed in een echte dikke Amerikaanse auto op een echte Amerikaanse snelweg! Links en rechts reden de pickups, Chevy's, Ford's, Dodge's en natuurlijk de grote Amerikaanse vrachtwagens me voorbij. Tja, het enige wat nog ontbrak was een beetje echte countrymuziek. Maar wacht! In tegenstelling tot in Nederland kun je hier gewoon je radio aanzetten en... jawel, daar was er eentje! Een countrystation! Het volstaat waarschijnlijk wel om te zeggen dat ik me op dat moment opperbest voelde en ontzettend genoot van mijn eerste autorit op Amerikaanse wegen. De zorgen van eerder had ik naar de achtergrond verschoven: het was nu tijd om te genieten van mijn eerste dag in Amerika. Ik reed die dag wat rond, deed wat essentiele boodschappen, maakte lijstjes van wat ik de komende paar dagen nog nodig zou hebben en had veel plezier van de grote Chrysler. En die nacht sliep ik veel beter dan de eerste nacht. |