AA Home > Geschiedenis > Presidenten > Ulysses S. Grant
'The Butcher': president
Ulysses S. Grant
(1869-1877)
 | Introductie: Ulysses S. GrantUlysses Simpson Grant versleet tijdens zijn leven heel wat baantjes en bijna allemaal zonder succes. Ook zijn presidentschap zou op een grandioze mislukking uitlopen. Voor zijn presidentschap was Grant echter een het symbool |
Grant, die zijn verkiezing tot president dankte aan dit succes, bleek echter niet genoeg kwaliteiten te hebben voor het presidentiële ambt.
Grant werd geboren als eerste zoon van zes kinderen op 27 april 1822 in Point Pleasant, Ohio, als zoon van een looier. Het was een religieus, maar hardwerkend gezin. Grant was een klein, rustig, bescheiden en gevoelig mannetje die nergens in uitblonk. De andere kinderen maakten al gauw de variant Useless op zijn echte naam Ulysses [Nederlandse fonetische uitspraak joe-lis-sies], door zijn enorme bescheidenheid.
Ondanks het feit dat er weinig geld was genoot Grant toch zijn opleiding aan de beroemde militaire academie van West Point. Hier tegenover stond echter wel een verplichte dienstperiode. Ondanks dat Grant tegen zijn wil naar West Point was gegaan zijn vader regelde de benoeming op de militaire academie zonder medeweten van zijn zoon wist hij toch af te studeren.
Daarnaast bleek hij ook nog eens een bekwaam ruiter te zijn en er leek een dus goede toekomst voor hem weggelegd bij de cavalerie. Grant verprutste echter zijn kansen, door een paard te slaan. Wij werd hiervoor gestraft en zijn kansen bij de cavalerie waren in rook op gegaan. Later zou hij onder gebracht worden bij de infanterie.
Na zijn tijd op West Point zou Grant zijn toekomstige vrouw ontmoeten. Haar naam was Julia Dent en ze kwam uit een welgestelde familie. Van 1846 tot 1848 moest Grant voor het eerst aantreden in de Mexicaanse oorlog onder generaal Zachary Taylor. De gruwelen van de oorlog zetten Grant aan tot drinken en roken.
Na zijn terugkeer uit het oorlogsgebied trouwde hij met Julia Dent. Om zijn gezin te kunnen onderhouden bleef Grant actief in het leger. Zijn drankprobleem verergerde toen hij werd overgeplaatst naar een afgelegen legerbasis; de verveling sloeg toe waardoor Grant problemen kreeg en lastig werd. Het duurde dan ook niet lang meer tot Grant het leger verliet temidden van roddels rondom zijn drankprobleem. Gesteund door de ouders van Julia kreeg hij wat land om er nog wat van te maken, maar Grant, zoals eerder vermeld, was gedoemd om te mislukken.
Het uitbreken van de Amerikaanse Burgeroorlog in 1861 zou daar verandering in brengen. Grant was op dat moment actief in de winkel van zijn vader, maar hij werd door de gouverneur gevraagd een vrijwilligers regiment te trainen. Dit regiment bleek een ontembare groep soldaten te zijn, maar Grant kreeg het gedaan en wist zelfs met deze groep succesvolle aanvallen uit te voeren op de Confederatietroepen. Met dit succes had Grant een begin gemaakt aan zijn nieuwe militaire carrière.
De Burgeroorlog was het begin van de succesvolle militaire carrière van Grant. Hij zou de geschiedenis ingaan als meedogenloos, zowel voor zijn tegenstander als voor zijn eigen soldaten. Voor de vijand was er geen overgave, tenzij deze onmiddellijk en onvoorwaardelijk was. Ook bij deze eigenschap werd een variant op zijn initialen gemaakt, namelijk U.S. = Unconditional Surrender (onvoorwaardelijke overgave).
Dat Grant op het slagveld niet keek op een soldaat meer of minder leverde hem de bijnaam the Butcher op. Grant wist echter dat de enige manier om de Zuidelijken verslaan was, om hun leger tot de laatste man te vernietigen. Om deze reden en door zijn drankprobleem werd hij nogal eens bekritiseerd, maar president Lincoln antwoordde hierop eens: I cannot spare this man, he fights.
Naarmate de Burgeroorlog zou vorderen zou Grant steeds belangrijker worden voor de Unie. Zijn eerste succes zou in 1862 volgen toen Grant twee Zuidelijke forten aan de noordgrens van Tennessee veroverde. De uiterst bloedige strijd bij Shiloh zou, ondanks de uiteindelijke overwinning, echter iets minder succesvol verlopen.
Toch zou Grant de kansen van de Unie langzaam doen keren en tevens zijn reputatie herstellen door de overwinning op Vicksburg in juli 1863. De overwinning op Vicksburg zorgde ervoor de het Zuiden in tweeën werd opgesplitst. Grant zou eind september 1863 worden benoemd tot bevelhebber van de westelijke legers. Direct hierna behaalde Grant een overwinning op Chattanooga, hetgeen wederom essentieel was voor de troepen van de Unie in hun opmars tegen het Zuiden. Het daarop volgende jaar maakte Grant vrijwel direct promotie tot opperbevelhebber van de legers van de Unie.
Het tij in de Burgeroorlog stond met deze promotie op het punt te keren in het voordeel van de Unie. Grant presenteerde president Lincoln zijn plan, waarin hij alles wilde vernietigen dat op zijn pad kwam in zijn opmars in het Zuiden en zo af te rekenen met de briljante Zuidelijke generaal Robert E. Lee. Daarnaast zou generaal William T. Sherman moeten oprukken naar Georgia. Een succesvolle tactiek, zo zou blijken. Sherman wist op verwoestende manier zijn doel te bereiken en Grant creëerde steeds meer overmacht tegenover de Geconfedereerde troepen.
In 1865 zou de beslissing daadwerkelijk vallen na de val van Richmond. Generaal Lee besefte dat de situatie uitzichtloos werd en gaf zich op 8 april over aan Grant. In het plaatsje Appomattox stelde Grant de voorwaarde van de overgave op en de oorlog was nu echt voorbij. Door het grote succes was Grant de held van de Unie geworden.
The days after
De dagen na de Burgeroorlog zouden bepalend worden voor het politieke klimaat waarin de Verenigde Staten de komende jaren zou gaan verkeren. De moord op Lincoln op 14 april zorgde ervoor dat zijn vice-president Andrew Johnson de touwtjes in handen kreeg.
Johnson wilde de reconstructie van het Zuiden doorzetten, zoals Lincoln deze had voorgesteld, door de Zuidelijke staten te steunen in plaats van te straffen. Johnson werd echter flink tegengewerkt door de het Republikeinse congres, dat het liefste keihard wilde afrekenen met het Zuiden. Ook Grant was voorstander van een gematigde houding tegenover het Zuiden, al had hij in deze kwestie nog wel eens een conflict met Johnson.
De dagen als president van Johnson waren geteld, door zijn visie. De Republikeinen zochten iemand, die zonder al te veel tegenstribbelen mee zou werken aan de plannen om het Zuiden te straffen. De naïeve, vrijwel opinieloze en populaire Grant leek een gewillig slachtoffer en liet zich in 1868 kandidaat stellen namens de Republikeinen. Dankzij zijn succes als generaal veegde hij de Democraat Seymour tijdens de verkiezingen van de mat en werd de 18e president van de Verenigde Staten. Hiermee werd de politieke toon voor de komende jaren gezet.
Een corrupt zooitje
Grant zou de gewenste puppet on a string blijken, de man zou geheel doen wat van hem verwacht werd. Grant was niet erg geïnteresseerd in de politiek en daar kwam nog bij dat Grant de overheid wilde laten functioneren zoals hij gewend was, namelijk als het leger. Het gevolg hiervan was dat het beleid vrijwel geheel in handen van zijn adviseurs lag.
Een gedeelte van zijn oude legerstaf werd benoemd tot adviseurs en de rest waren voornamelijk vrienden, die misbruik maakten van de situatie. Grant zelf was daarentegen een eerlijk man, die zeer loyaal was aan zijn vrienden. Hier werd dan ook maar al te graag misbruik van gemaakt.
Grant werd overstroomt met cadeaus van rijke lui, die hem zo probeerden te beïnvloeden. Een bibliotheek ter waarde van $75.000, paarden, een pleziertocht op een jacht en kleding voor zijn vrouw, het zijn slechts enkele voorbeelden van de cadeaus. Grant accepteerde dit maar al te graag en wilde niet geloven dat zijn vrienden oneerlijk konden zijn. Grant zag dergelijke dingen meer als eerbetoon aan hem.
Het gevolg van deze praktijken was dat Grant omringd was door een corrupte, incompetente groep ministers, die vaak alleen daar zaten om er zelf beter van te worden. Zo waren er maar weinig die niet betrokken waren in een of ander schandaal. Een korte opsomming: een minister van marine die smeergeld aanneemt van het bedrijfsleven, plannen voor de ontduiking van de belasting op whisky door zijn privé-secretaris en een minister van oorlog die geld aanneemt van indiaanse handelsposten.
Zelfs de controlerende macht, het Congres, deed vrolijk mee aan alle corruptie. Samen met Grants vice-president Colfax bedeelden zij stevige overheidssubsidies toe aan een constructiebedrijf van de Union Pacific Railroad, waarin zij aandelen hadden verkregen. Dit schandaal staat bekend als het Credit-Mobilier schandaal.
Slechts eenmaal kreeg de president corruptieplannen tijdig door, althans dat dacht hij. Dit schandaal staat bekend onder de naam Black Friday. James Fisk en Jay Gould probeerden de goud prijs kunstmatig te verhogen. Grant kwam dit echter te weten en liet zijn minister van financiën de plannen dwarsbomen, maar het was al te laat de twee fraudeurs hadden het goud al met winst verkocht. En of dat allemaal nog niet genoeg was, zat Grant ook nog eens te kijken met zijn praatzieke vader en zijn schoonvader, die maar al te graag vertelden dat Grant eigenlijk een Democraat was. Dit alles tot groot genoegen van de media.
Een poging tot regeren
Voor het beeld gecreëerd wordt dat de mensen in het Witte Huis er toen echt alleen voor zichzelf zaten, moet benadrukt worden dat er toch wel enige pogingen werden gedaan om iets te doen voor het land. Zo nam Grant het initiatief voor het eerste natuurpark van de Verenigde Staten, namelijk Yellowstone.
Daarnaast waren het ook zijn verdiensten dat het stemrecht voor de mannen werd uitgebreid met het 15th Amendement. Het was nu bij wet geregeld dat staten hun burgers geen stemrecht konden weigeren op grond van ras, kleur en dergelijke. Grant nam de zwarten Amerikanen eveneens in bescherming door federale troepen naar het zuiden te sturen om de ze te beschermen tegen organisaties zoals de Klu Klux Klan. Het optreden van federale troepen in het zuiden paste echter prima in de harde lijn (Radical Reconstruction), die het Republikeinse congres wenselijk achtte tegen de zuidelijke staten.
Ook op economisch gebied danste Grant naar de pijpen van de Republikeinen en de zakenlui uit het noorden, door het invoeren van hoge importtarieven om een gesloten economie te stimuleren terwijl voor de opbouw van het zuiden de vrijhandel essentieel was.Mede hierdoor wisten de zakenlui enorm te profiteren van de goede economische situatie die was ontstaan na afloop van de burgeroorlog.
De verkiezingen van 1872 zouden er voor moeten zorgen dat er het ambtstermijn van Grant met vier jaar verlengd zou worden. Deze verkiezingen mogen toch wel enigszins opmerkelijk genoemd worden. Dat Grant genomineerd werd was natuurlijk een feit, hij had zo goed zijn best gedaan voor de Republikeinen. Er werden enkele mensen vervangen in verband met de schandalen (o.a. de vice-president Colfax) en Grant had weer een schone lei en werd in juni in Philadelphia dus genomineerd.
De Democraten waren zwaar verdeeld, zaten met zichzelf overhoop en waren niet in staat een kandidaat te kiezen. De tegenstand zou moeten komen van Horace Greeley, een krantenuitgever uit New York, die kandidaat was namens de Liberal Republicans. Deze man had hervormende ideeën, maar wilde vooral afrekenen met de corruptie onder Grant. Door een gebrek aan een goede eigen kandidaat besloten de Democraten Greeley te steunen. Grant deed zijn oppositie af als narrow-headed men.
Tijdens deze verkiezingen werden de tegenstellingen wederom duidelijk, het door Grant benadeelde zuiden stemde massaal op Greeley, maar het grotere noorden steunde nog altijd Grant. Deze steun was voldoende voor nog eens vier jaar Grant. De arme Greeley stierf echter nog voor het electorale college bij elkaar was gekomen en zijn kiesmannen werden verdeeld onder de overige kandidaten.
Zijn tweede termijn was niet noemenswaardiger dan de eerder geschetste verrichtingen, het zou eigenlijk alleen nog maar verslechteren. Het land verkeerde in een mineur stemming, door de gevolgen van de burgeroorlog. De economie, zowel in de Verenigde Staten als in Europa, raakte in een depressie.
In de Verenigde Staten was dit grotendeels veroorzaakt door het faillissement van de bank Jay Cooke & Company. Wederom was de regering van Grant laks en reageerde niet op de problematiek. Veel bedrijven zouden deze moeilijke tijden niet overleven. Vrijwel aan het einde van zijn presidentiële carrière tekende Grant nog de Civil Rights Act of 1875, waarin zwarten meer en gelijke rechten verkregen. Maar wie de Amerikaanse geschiedenis een beetje kent weet dat dit aanpassingsproces nog lang zou duren.
Einde van Grants politieke carrière
Met het einde van 1876 in zicht kwamen de verkiezingen ook dichterbij. Ondanks het feit dat Grant al twee termijnen had gediend, maakte hij geen bezwaar tegen een eventueel derde termijn. De partij besloot echter dat er vastgehouden moest worden aan de twee termijnen traditie en nomineerde Rutherford Hayes. Nog voor hij terug zou keren naar het gewone leven en afscheid zou nemen als president, nam hij de volledige verantwoording voor de misstappen en de corruptie die onder zijn leiding plaats had(den) gevonden. Hij bood de natie zijn excuses aan en vertrok uit het Witte Huis.
Hij en zijn vrouw Julia zouden er voor twee jaartjes tussen uit gaan door een wereldreis te maken. Tijdens deze reis legde Grant contact met buitenlandse leiders. Bij zijn terugkeer in Amerika had Grant de ambitie om zich nogmaals kandidaat te stellen voor het presidentschap. De voormalig president zou wel enige steun verkrijgen, maar zijn poging voor de kandidatuur zou echter mislukken. Zijn carrière als politicus was nu definitief voorbij.
Terug in gewone leven, stortte Grant zich weer in de zakenwereld, maar hij was nog altijd gedoemd om te mislukken. Zijn kapitaal verloor hij door te investeren in het bedrijf van zijn zoon dat failliet ging. Tot overmaat van ramp werd er ook nog eens kanker in zijn keel geconstateerd.
Geplaagd door financiële zorgen besloot Grant, op aanraden van zijn vriend Mark Twain, om zijn persoonlijke memoires te schrijven. Een vastberaden Grant slaagde erin het memoires af te ronden, slechts enkele dagen voor zijn dood op 23 juli 1885. Zijn memoires zou een groot succes worden en nabij de $450.000 opleveren. Hiermee was zijn wens vervuld; zijn familie verlossen van zijn schulden.
[Noot van Dennis: Grants memoires zijn zelfs vandaag de dag nog een grote bestseller en zeer de moeite van het lezen waard. Grant schreef erg toegankelijk Engels en geeft met zijn memoires een unieke blik op zijn leven als Uniegeneraal. Helaas heeft hij zijn leven na 1865 niet in de memoires verwerkt.]
Eindbalans
Ulysses S. Grant werd gekozen op grond van zijn verrichtingen in de burgeroorlog terwijl hij geen enkele kwaliteiten bezat om uit te groeien tot een succesvol president. Hij werd geacht te doen wat hem gevraagd werd en dat deed hij. De scheiding van de machten was ver te zoeken, want de partij en het Congres bepaalde wat de president moest doen. Dit is natuurlijk een geheel verkeerde situatie, maar Grant bood geen verweer.
Ook de corruptie liep de spuigaten uit, omdat de president geen toezicht uit oefende en interesse toonde op/in het beleid van zijn ministers. Grant faalde dus zowat in alle facetten van het presidentschap. Kleine lichtpuntjes als burgerwetten hebben geen nut als er op deze manier geregeerd wordt. Grant kwam simpelweg tekort en verprutste de jaren na de burgeroorlog.
Kortom, een mislukt president.
