AA Home > Mijn emigratie naar Amerika: na het vertrek
Mijn emigratie naar Amerika: de jaren na mijn vertrek (deel 3)
Door Dennis Kroese, AllesAmerika.com webmaster
Op de eerste pagina van dit artikel kon je lezen hoe het de eerste maanden na mijn aankomst in de VS verliep. Als je die pagina nog niet hebt gelezen, raad ik je dat ten zeerste aan.
Hieronder alweer het derde deel van mijn verhaal over de jaren nadat ik emigreerde naar Louisville in de Amerikaanse staat Kentucky.
Een nieuwe woning
Het leven met mijn roommate was bijzonder interessant. Hij was iets jonger dan ik, had een goede baan en hield van feesten. Zijn vader was zwart en zijn moeder blank en hij was van Californië naar Louisville verhuisd omdat hij hier een baan had aangenomen. Hij had echter weinig op met deze staat en droomde er duidelijk van om uiteindelijk weer terug te kunnen naar zijn thuisstaat.
Dat weerhield hem er echter niet van om er flink op los te feesten. Ik ging af en toe met hem mee naar downtown om uit te gaan, maar zijn soort lol bleek voor mij toch niet echt geschikt - ik ben nooit echt een feestbeest geweest. Maar ik leerde wel een aantal goede lessen in "smooth" te zijn. Blijkbaar had hij een grote aantrekkingskracht op het vrouwelijk geslacht, want ondanks het feit dat hij een vriendin had, waren en vrijwel wekelijks nieuwe schoonheden over de vloer.
Ik vond het maar zielig voor zijn vriendin, die hem nota bene vanuit Californië naar Kentucky gevolgd had en nu hier naar school ging. Maar het ging mij niks aan en bovendien kon ik het me niet veroorloven om eruit geschopt te worden, dus ik hield mijn mond.
Na een maand of negen kreeg hij bericht van zijn werkgever dat hij naar Arizona moest, en wel permanent. Hierdoor moest hij zijn flat verkopen en van de ene op de andere dag moest ik snel op zoek naar iets nieuws.
Ik ging naargeestig op zoek naar een eigen huurflat, want het leven met een roommate had ik ondertussen wel gezien. AllesAmerika.com bracht echter nog niet bepaald genoeg in het laatje om iets moois te huren, dus het werd uiteindelijk een nabijgelegen klein appartement waar ik voor slechts $450 per maand voor een jaar kon blijven.
Dit was verre van ideaal. De flat was echt klein en niet bepaald modern te noemen. De afgrijselijk gekleurde vloerbedekking was meer dan 10 jaar oud en de keuken stamde uit de jaren '70 van de vorige eeuw. Mijn computertafel stond wegens gebrek aan ruimte ook in de woonkamer en nam direct dertig procent van die kamer in beslag.
De woonkamer in mijn eerste flat: geleende banken, een tafel die ik kocht voor $50, en achterin zie je mijn computerstoel, want dat was mijn kantoor.
Meubilair had ik niet, dus ik was erg blij dat een stel vrienden me hun bankstel te leen gaf. Andere essentiële zaken, inclusief ander meubilair en keukengerei, kocht ik bij respectievelijk de Value City Furniture en de Dollar General. Uiteindelijk kocht ik van een collega ook een koffietafel met bijzettafel tegen de spotprijs van slechts 50 dollar.
Het leven in de onderste lagen
Voor een flatcomplex dat duidelijk voornamelijk armere lagen van de bevolking aantrok, was het er toch erg rustig en veilig. Ik kende mijn buren niet en rook regelmatig rare geuren in de gemeenschappelijke gang (zowel van voedsel als van marihuana), maar ik kon goed opschieten met de beheerders en de "handymen", wat me natuurlijk goed uitkwam toen bijvoorbeeld midden in de zomer de airco in mijn flat het begaf.
Deel van het flatcomplex waar ik vanaf midden 2005 woonde.
Het hielp wel dat het complex in een veilig deel (het oosten) van Louisville lag - ik was niet gek genoeg om naar het westen te verhuizen, naar de slums. Bijkomend voordeel was dat de bus bijna voor de deur stopte en de Walmart op minder dan een kilometer afstand te vinden was. Da's zeker handig als de electriciteit 's avonds uitvalt en je je ineens realiseert dat je geen kaarsen en geen zaklamp in huis hebt.
 Mijn keukentje. Ik had geluk dat sommige loszittende deurtjes niet van de kasten afvielen. |
Verder ging het normale leven voor mij door: twee tot drie dagen per week naar het werk (en in het drukke seizoen voltijd), en de rest van de dagen aan de slag met AllesAmerika.com. Af en toe moest ik Mexicanenmuziek over me heen laten komen - want zij hielden ervan om op de parkeerplaats voor de deur bij hun pickup trucks te staan en een feestje te bouwen - maar dat was eigenlijk ook het enige. Wist je trouwens dat Mexicaanse muziek ontzettend lijkt op een mix van Duitse schlagermuziek en Spaanse swingmuziek? Ik ook niet.
De lage huur van dit appartement, de lage kosten voor de verwarming en de airco, en mijn eigen Hollandse zuinigheid gaven me de mogelijkheid om redelijk snel geld op te sparen; iets dat noodzakelijk zou zijn als ik op een gegeven moment een eigen flat wilde kopen.
Voor de eerste keer terug naar Nederland
Men waardeerde mijn werk bij Mercer en ik kreeg wat kleine loonsverhogingen. Bovendien had ik met mijn baas een goede afspraak gemaakt over flexibiliteit: ik zou zoveel werken als zij wilden, wat betekende dat ik gedurende drie maanden van het jaar voltijd werkte, en in ruil hiervoor kreeg ik de mogelijkheid om terug te gaan naar Nederland voor een vakantie van drie of vier weken als ik dit wilde.
Eind 2005 had ik voldoende geld opgespaard om een vlucht naar Nederland te kunnen boeken en dus bracht ik die kerst gezellig met mijn familie door. (En ik gooide er wat werk in voor de site: ik bezocht de vakantiebeurs in januari om daar AllesAmerika.com aan te prijzen bij de Amerikaspecialisten.)
Iets meer dan een jaar na mijn vertrek was ik er weer, en ik kan je zeggen dat Nederland er na een lange afwezigheid opeens ontzettend anders uitziet! Ik nam alles in me op dat voor 2004 zo normaal had geleken: het vlakke landschap, de compleet andere auto's, de andere huizenstijl, de fietsers... het was heel gek om het allemaal weer te zien.
Gedurende mijn maand in Nederland kreeg ik de kans om lekker bij te komen van mijn drukke eerste jaar in de VS, te genieten van de tijd met mijn familie, op bezoek te gaan bij mijn vrienden en weer eens wat oerhollandse maaltijden te nuttigen.
Ik genoot er met volle teugen van, maar gek genoeg was ik na een maand ook weer klaar om naar de Verenigde Staten terug te gaan. Deze keer was de reis naar Amerika heel anders: ik had al een woning, een baan en inmiddels een leuke intieme groep vrienden. Het was niet allemaal meer onbekend en nieuw: het was mijn thuis.
En dus vloog ik midden januari met nieuwe energie terug naar Amerika.
Mijn Amerikaanse droom: zo'n prachtig huis. Helaas kon ik er alleen maar van dromen, iets dat ik vaak deed; uitjes naar buurten als deze maakte ik regelmatig.
Een eigen flat
Na een jaar in de huurflat wist ik zeker dat ik klaar was voor een woning die echt van mij was. Naarmate de zomer van 2006 naderbij kwam ging ik dus meer en meer online zoeken naar woningen en nam uiteindelijk ook een makelaar in de arm - de man van iemand waarmee ik samenwerkte op de zaak.
Echt goed was de arme man niet in zijn taak, want ik was degene die hem steeds wees op "listings" die me interessant waren. Hij was vervolgens wel degene die alles regelde zodat we er een kijkje konden nemen.
Vooraf had ik natuurlijk onderzocht of ik wel een hypotheek kon afsluiten en gelukkig bleek dat te kunnen. Sterker nog, aangezien dit in de hoogtijdagen was van de tijd dat het Amerikaanse bankwezen zonder omkijken een lening gaf aan vrijwel iedereen, hoefde ik nauwelijks bewijs van inkomen te tonen en kreeg goedkeuring voor een belachelijk hoog bedrag.
Mij kwam dat goed uit, want mijn inkomen was om meerdere redenen nog steeds niet bepaald geweldig te noemen. Het was bijvoorbeeld onmogelijk om bewijs van inkomen in het buitenland (Nederland) te gebruiken bij een hypotheekaanvraag in de Verenigde Staten, waardoor mijn inkomen volgens de Amerikaanse telmethode nog lager was. De enige reden dat ik er zelf vertrouwen in had dat ik mijn rekeningen zou kunnen blijven betalen, was mijn spaarsaldo en het stabiele inkomen via het bedrijf waar ik werkte, tezamen met het langzaam groeiende inkomen van AllesAmerika.com.
Zonder het te weten heb ik dus destijds min of meer deelgenomen aan de rare praktijken die de Amerikaanse banken destijds uitvoerden op de hypotheekmarkt. Gelukkig voor hen had ik veel geld gespaard en uiteindelijk ook voldoende inkomen om zonder problemen de hypotheek te kunnen blijven betalen, in tegenstelling tot veel Amerikanen die in 2008 in de problemen kwamen.
Uiteindelijk besloot ik om niet gebruik te maken van de mogelijkheid om mezelf al te diep in de schulden te steken door veel teveel te lenen, en ging op zoek naar woningen en flats die een stuk goedkoper waren.
Ik zag verschillende soorten woningen. Allereerst keek ik naar heuse huizen binnen mijn budget, maar ik voelde me alsof ik mijn armetierige flat binnenliep bij elk huis dat ik zag - niet zozeer qua ruimte, die was voldoende, maar qua kwaliteit. Binnen en buiten zag het er allemaal slecht onderhouden uit en de buurt zelf was vaak niet bepaald karakteristiek te noemen.
Daarna keek ik naar nieuwere huizen met een iets hogere prijs, maar nieuw betekent minder ruimte voor hetzelfde geld. Dat was het voor mij ook niet.
Uiteindelijk kwam ik terecht bij een flatcomplex van slechts vier jaar oud waar op de tweede verdieping een flat met twee slaapkamers en twee badkamers te koop stond. Met 950 square feet (ongeveer 88 vierkante meter) was het bovendien van het formaat waar ik mee kon leven. De buurt rondom de flat was armetierig, maar het complex zelf was netjes.
Een stap omhoog op de economische ladder: eindelijk mijn eigen flat.
Weliswaar was mijn uitzicht niet super (een ander flatgebouw), maar binnen zag het er netjes, modern en goed onderhouden uit. En als klap op de vuurpijl lag de prijs ruim onder mijn budget. Ik was verkocht... en de flat ook. Bijna twee jaar nadat ik voor het eerst naar de Verenigde Staten van Amerika was verhuisd had ik mijn eigen woning.
