AA Home > Mijn emigratie naar Amerika: na het vertrek
Mijn emigratie naar Amerika: de jaren na mijn vertrek (deel 4)
Door Dennis Kroese, AllesAmerika.com webmaster
Op de eerste pagina van dit artikel kon je lezen hoe het de eerste maanden na mijn aankomst in de VS verliep. Als je die pagina nog niet hebt gelezen, raad ik je dat ten zeerste aan.
Hieronder alweer het vierde deel van mijn verhaal over de jaren nadat ik emigreerde naar Louisville in de Amerikaanse staat Kentucky.
Een hectische periode
In augustus 2006 verhuisde ik naar mijn nieuwe woning, waar ik al snel nieuwe vrienden maakte. Het bleek dat er veel jonge professionals in deze flats woonden, dus ik had altijd wel iemand om mee rond te hangen of een praatje te maken.
Nieuw meubilair in mijn nieuwe flat. Dat ziet er al heel wat beter uit.
Bovendien besloot ik om zitting te nemen in de Vereniging van Eigenaren, wat ook een geheel nieuwe ervaring was. Ik kon het goed vinden met de twee meiden die de rest van het "Board" vormden en zo ging mijn leven een nieuwe, positieve kant op.
Al een maand na mijn verhuizing kwamen mijn ouders en mijn broertje bij mij op bezoek om te kijken hoe het leven er voorstond. Zij hadden hier een heel leuke tijd en we maakten een hoop uitstapjes naar leuke locaties zoals Mammoth Cave, Chicago en de Smoky Mountains. (Lees meer over Chicago.)
Eind 2006 ging ik weer naar Nederland, maar niet voor een plezierbezoek. Daags voor mijn verjaardag in december hoorde ik dat mijn oma - mijn laatste nog levende grootouder - was overleden. Ik kocht dus een peperduur last-minute ticket en vertrok binnen een paar dagen. Ik besloot aan deze reis de kerstdagen vast te plakken omdat het toch die tijd van het jaar was. Het spreekt echter voor zich dat dit niet mijn leukste reis naar Nederland was.
Een gerecyclede hond?!
Op mijn werk irriteerde het me al een tijdje dat er gratis frisdrank in blikjes verstrekt werd (wat een rare werkbonus) en dat de lege blikjes allemaal in het afval belandden - honderden per maand. Na verloop van tijd kon ik dit niet meer aanzien en besloot op eigen houtje een recyclingprogramma op te zetten. Dit had wat voeten in de aarde, maar over het algemeen genomen ondersteunde men mijn idee wel. Na goedkeuring te hebben gekregen van het management plaatste ik dus op drie verdiepingen grote verzamelbakken die ik eens in de zoveel tijd kwam ophalen en mee naar huis nam.
Wat te doen met honderden lege blikjes per maand? Ik had ze voor ongeveer een cent per stuk bij een recyclingcentrum kunnen verkopen maar dat leek me de moeite niet waard. Iemand vertelde me echter dat een nabijgelegen dierenasiel blikjes accepteerde en die voor geld doorverkocht, dat weer in het asiel gestoken werd.
Uiteraard was ik hier zeer over te spreken, dus vanaf dat moment leverde ik regelmatig een grote lading blikjes af in hun container. Omdat ik niet tegen zielige diertjes kan, ging ik echter nooit naar binnen. Totdat één van de meiden van de Vereniging van Eigenaren van onze buurt me overhaalde toch een keertje een kijkje te nemen.
Ik vond alle honden en katten zielig, maar gelukkig was er niet echt een hond die me als hondenmens echt aansprak (zeker nadat de meegekomen buurmeid door een klein, schichtig hondje in de hand gebeten werd). Althans, niet voordat we naar de buitenkooien gingen, waar aan het eind van een rij kooien een ontzettend zielig kijkend hondje stilletjes naar mij staarde. Alle andere honden blaften luidruchtig en sprongen tegen hun kooideuren op, maar deze hond deed niets; hij keek me alleen maar treurig aan met zijn grote bruine ogen.
 Cubbie. Ja, hij is echt zo lief als hij eruit ziet. Waarom iemand hem ooit heeft gedumpt is me een raadsel. |
Vijf minuten later liepen we met die hond aan de lijn de deur uit om te zien hoe het beestje zich zou gedragen als hij uit zijn kooi was. Het bleek dat hij erg goed luisterde, erg lief was, maar ook erg schichtig. Op geen enkele manier lukte het me om hem tijdens de korte wandeling weer recht in de ogen te kijken.
Na afloop wist ik dat ik verkocht was en startte de procedure om deze hond, die ze de naam Cubbie hadden gegeven, te adopteren. Dat duurde nog een paar weken, want deze dierenvrienden verlangden van me dat ik maar liefst drie referenties (!) gaf van mensen die wisten hoe ik met een hond zou omgaan en bovendien gaven ze al van tevoren aan dat zij hun honden alleen tegen een aanzienlijk bedrag zouden weggeven. Met andere woorden, ze wilden zeker weten dat je serieus was over je zaak en veel over had voor je hond.
Ik kwam vrijwel elke dag terug om met Cubbie te wandelen en te spelen en een paar weken later kon ik hem eindelijk mee naar huis nemen. Begin maart 2007 had ik dus opnieuw een huisgenoot: mijn lieve hond Cubbie.
Stabiliteit?
In eerste instantie was Cubbie erg moeilijk om mee om te gaan. Hij werd vrijwel direct ziek en hij plaste en poepte overdag, als ik op mijn werk was, zijn kooi volledig onder. Na een maand of twee begon ik te twijfelen of ik dit wel de juiste keuze was geweest voor hem en mij.
De buurt rondom mijn flatcomplex; hier wonen veel armere mensen.
Op een dag trok ik echter de stoute schoenen aan en besloot hem een uur alleen te laten in de woning zonder hem in zijn kooi te stoppen. Dit bleek de oplossing te zijn voor het probleem! Zolang ik hem vrije toegang gaf tot de woning, was hij tevreden en we begonnen elkaar steeds meer te waarderen.
Ik wandelde dagelijks met hem en speelde uiteraard ook veel met hem. Hij verloor langzaam zijn angst en werd steeds enthousiaster: in het begin durfde hij niet "tug of war" (touwtrekken) met me te spelen, maar later begon hij heel hard te trekken aan het speeltouwtje. Bovendien werd ik nu enthousiast begroet als ik thuiskwam en kwam hij steeds vaker bij mij op de bank liggen.
In het najaar van 2007 kwamen mijn ouders - ditmaal zonder mijn broertje - terug voor een tweede bezoek aan de VS. Ditmaal gingen we onder meer naar New York, Washington (waar Petra ons een leuke toer gaf) en weer de Smoky Mountains, wat hun favoriete plek in Amerika was geworden.
Prachtige uitzichten in de Smoky Mountains.
Ondanks het feit dat ik steeds meer begon te horen over een economische crisis, merkte ik daar met AllesAmerika.com - en ook op mijn zaak - weinig van. Ze begonnen op de zaak weliswaar delen van ons werk te verplaatsen naar Polen en India, maar die experimenten werkten niet altijd even goed en bovendien had ons team veel teveel werk omhanden om ons hier zorgen over te maken. Het wegvallen van een deel van ons werk was alleen maar nuttig omdat de druk erg hoog lag.
In 2008 begon het erop te lijken dat AllesAmerika.com eindelijk een serieuze bron van inkomsten zou worden. De inkomsten kwamen weliswaar van een eenzijdige kant, maar dat interesseerde me in eerste instantie weinig als ze zo bleven groeien. Pas later in het jaar begon ik me meer intensief zorgen te maken over het feit dat de inkomsten wel heel erg van één kant kwamen.
De bezoekersaantallen groeiden echter gedurende 2008 goed mee en langzamerhand begon ik me af te vragen of die part-time baan nog wel nodig was. Ik besloot hem toch maar aan te houden, want niet alleen had ik ondertussen een redelijk goed salaris voor iemand die gemiddeld slechts 20 uur per week werkt, ze hadden me ook nog eens een ziektekostenverzekering gegeven.
Hierdoor had ik mijn Nederlandse verzekering, die ik sinds 2004 bij Oom Verzekeringen had, kunnen beëindigen. Mijn Amerikaanse verzekering dekte me niet alleen beter maar was dankzij mijn werkgever ook nog eens goedkoper.
En zo kon het gebeuren dat ik in 2008 (gelukkig) voldoende geld verdiende om niet één keer, maar zelfs twee keer naar Nederland te gaan. Maar dat was niet omdat ik dat zo had gepland.
Het einde van de "stabiliteit"
In september 2008 trouwde een goede Nederlandse vriend van mij, dus ik besloot om een week of drie een bezoekje te brengen aan mijn oude thuisland en het huwelijk natuurlijk bij te wonen. Mijn toenmalige vriendin kwam ook mee; we hadden de tickets gekocht toen het nog goed ging tussen ons, maar minder dan een maand voor vertrek ging het hevig mis tussen ons.
Omdat ik het ticket niet verloren wilde laten gaan, omdat zij wilde dat ik haar nog een kans gaf, en omdat ze nog nooit in Europa was geweest en die kans zonder mij waarschijnlijk nooit zou krijgen, besloot ik haar nog een kans te geven en nam haar toch mee.
Big Mistake.
Zonder op de redenen in te gaan kan ik zeggen dat zij eigenhandig mijn vakantie verpestte en mijn vrienden tegen haar in het harnas jaagde. Gelukkig ging zij een week eerder weer terug naar Amerika, waardoor ik de kans had om over alles na te denken en besloot dat ik niet anders kon dan bij terugkomst een definitief einde aan onze relatie te maken.
Omdat de hele reis zo'n stresszaak was geworden, besloot ik om aan het einde van het jaar weer naar Nederland terug te gaan, maar dan alleen. Zo gezegd, zo gedaan, en weer beleefde ik een leuke kerst in het koude kikkerlandje.
Tijdens mijn bezoek daar hield ik - zoals altijd - een oogje op AllesAmerika.com en in de eerste week van januari 2009, vlak voor mijn terugreis, merkte ik iets zeer verontrustends op: mijn inkomen begon af te nemen. Niet een beetje minder, maar van de ene op de andere dag een ware ineenstorting.
Het was alsof de marketingafdelingen allemaal ineens te horen gekregen hadden dat hun budgetten gehalveerd werden. Ik hoopte nog dat het weer een beetje zou aantrekken, maar de toon was gezet: in 2009 zou mijn inkomen, hoewel niet zo laag als voor 2008, zich toch stabiliseren op een substantieel lager niveau.
Het volgende deel verschijnt later.
