AA Home > Mijn emigratie naar Amerika: na het vertrek
Mijn emigratie naar Amerika: de jaren na mijn vertrek
Door Dennis Kroese, AllesAmerika.com webmaster
Veel mensen hebben gelezen hoe mijn emigratie naar Amerika tot stand kwam, maar dat artikel houdt op op het moment dat de papieren rompslomp afgelopen is en ik kan vertrekken.
|
Sindsdien heb ik regelmatig de vraag gehad: hoe is het je nu eigenlijk in Amerika vergaan na je vertrek? Hoe beviel het je en wat is je allemaal overkomen?
Nu, in 2012, heb ik dan eindelijk de tijd genomen om de zeven jaar sinds mijn vertrek op papier te zetten. Het verhaal is - ondanks dat ik alles sterk ingekort heb - echter zeer lang, zodat ik besloten heb om het in meerdere delen op te splitsen. Hieronder het eerste deel; de volgende delen zal ik steeds binnen een paar dagen publiceren, zodat je niet te lang hoeft te wachten.
Ik ben erg benieuwd wat je van dit verhaal denkt, dus plaats alsjeblieft je vragen en opmerkingen onderaan deze pagina! Veel leesplezier.
Introductie: mijn aankomst
In november 2004 stapte ik op het vliegtuig, op weg naar Kentucky. Ik had slechts twee koffers met kleding en andere basisbenodigdheden bij me en had geen idee waar ik precies terecht zou komen. Dat ik zenuwachtig was, is maar heel zacht uitgedrukt. Afscheid nemen van je familie en vrienden is niet makkelijk, zeker als je geen idee hebt hoe lang het duurt voordat je ze weer zult zien.
Vier maanden eerder had ik mijn baan in Nederland opgezegd en was begonnen met de voorbereidingen voor mijn emigratie. Ik kon niet even kort naar de VS om een woning te zoeken, dus ik besloot bij een roommate in te trekken.
Na een hoop gezoek op het internet vond ik uiteindelijk iemand in een dorp aan de rand van Louisville, die me in zijn flat een eigen gemeubileerde slaapkamer met badkamer aanbood tegen een redelijke prijs. Om zeker te weten dat het geen raar figuur was, gingen een stel vrienden van mij bij hem langs om de ruimte te checken.
Dezelfde vrienden kwamen me de avond van aankomst ophalen van het vliegveld en brachten me in mijn huurauto naar de flat, omdat ik doodvermoeid was. Eenmaal daar aangekomen kreeg ik de schok van mijn leven.
De flat was nieuw en modern ingericht, maar helaas was dat met mijn slaapkamer niet het geval. Er stond weliswaar een bed, maar lakens had het niet. De lamp in de kamer was half in tweeën gebroken (maar werkte nog net wel) en verder was er uitsluitend een oude tv-stand te vinden, waar ik zonder tv natuurlijk helemaal niets aan had. En de badkamer was niet van mij privé, maar de gastbadkamer.
Stel je eens voor dat je daar staat, helemaal kapot na een lange vlucht. Het is laat 's avonds, een uur of 10, en helemaal donker buiten, dus je weet niet precies waar je bent. Je verwacht een ingerichte kamer te zien, zoals je is beloofd, en in plaats daarvan zie je een paar oude afgedankte stukken nauwelijks functioneel meubilair. En in plaats van dat je je bed zo in kunt duiken, sta je in paniek te kijken naar het bedframe met een oude matras.
Mijn roommate gaf me uiteindelijk een set beddegoed te leen, maar die nacht had ik desondanks de eerste serieuze paniekaanval die ik ooit in mijn leven heb gehad.
Het gebouw waarin de flat zat die ik bewoonde als roommate
Mijn auto
Vanaf de volgende dag ging het langzaamaan beter. Mijn roommate reed belangeloos met me door de stad en toonde me waar ik bepaalde winkels en restaurants kon vinden, zodat ik mijn kamer langzaamaan zelf kon inrichten. Ook ging hij met mij naar verschillende autodealers om te proberen een auto te vinden.
Uiteindelijk vond ik een vier jaar oude, spotgoedkope blauwe Ford Focus die al 80.000 mijlen op de teller had staan. Saillant detail: op het moment van schrijven, meer dan 7 jaar later, rij ik nog steeds rond met deze auto.
Mijn Amerikaanse auto: een Ford uit 2000
Inmiddels is hij bijna 12 jaar oud en ik heb al een aantal keren met pech langs de kant van de weg gestaan, maar hij heeft me ook zonder problemen meerdere keren helemaal naar New York, Washington, Philadelphia, St. Louis, Chicago, Cincinnati, Nashville en vele andere verre bestemmingen gereden. Geld is niet de enige reden dat ik geen afstand doe van deze auto - hij is ook mijn belangrijkste connectie met die tijd, zo lang geleden, dat ik zo naïef uit Nederland wegging.
Mijn baan
Naast het aankleden van mijn kamer, het opbouwen van mijn bezittingen en het aanschaffen van een auto, was het vinden van een baan mijn grootste probleem. Ik had geen idee hoe ik dat ging aanpakken en had slechts genoeg geld gespaard voor een maand of zes.
AllesAmerika.com bracht in die tijd ook al wat geld in het laatje, maar daarmee kon ik maar net de huur van mijn kamer betalen. Een baan was noodzakelijk.
Een week of wat na aankomst ging ik naar een verjaardagsfeestje van één van de vrienden die ik nog kende uit mijn tijd als uitwisselingsstudent (in 1998), waar ik een aardig meisje ontmoette die me vertelde dat het team waarin zij werkte bij een bedrijf genaamd Mercer nog een part-timer nodig had.
Uiteraard liet ik me dat geen twee keer vertellen. Korte tijd later ging ik op sollicitatiegesprek - als je het dat eigenlijk wel kon noemen. Voor part-timers was een gesprek niet nodig, ik moest alleen een simpele test afleggen waaruit bleek dat ik met Word en Excel om kon gaan. Het zal dan ook geen verrassing zijn dat ik in januari 2005 kon beginnen.
Ja, ik werkte in een heuse "cubicle"
