AA Home > Mijn emigratie naar Amerika: na het vertrek
Mijn emigratie naar Amerika: de jaren na mijn vertrek (deel 2)
Door Dennis Kroese, AllesAmerika.com webmaster
Op de eerste pagina van dit artikel kon je lezen hoe het de eerste maanden na mijn aankomst in de VS verliep. Als je die pagina nog niet hebt gelezen, raad ik je dat ten zeerste aan.
Hieronder het tweede deel van mijn lange verhaal over de jaren nadat ik emigreerde naar Louisville in de Amerikaanse staat Kentucky.
Mijn eerste kerst in Amerika
Nog niet eerder had ik echt de kerstperiode in de VS gevierd, laat staan zonder mijn familie. Op 25 december had ik nog wel wat te doen met vrienden, maar de week daarna was mijn agenda leeg.
 Onderweg, ergens tussen Louisville en Washington DC. Uiteraard kon ik - enorme narcist die ik ben - het niet laten om een foto te maken van een plaatsnaam met mijn naam erin! |
Gelukkig was daar Petra Engle, de op het forum welbekende medebeheerder "Petra/VS" die me uitnodigde om deze periode bij haar door te brengen. Iets meer dan anderhalve maand na mijn aankomst in de VS begon ik dus op 26 december 2004 aan een lange rit met mijn nieuwe autootje: bijna 1000 kilometer vanuit Louisville naar Washington DC.
Da's best lang, en daarom deed ik ook zo'n tien uur over de rit. Onderweg stopte ik een paar keer om te genieten van het uitzicht en een paar foto's te maken en dan was het weer verder. Alleen voor de lunch stopte ik wat langer.
Het bleek allemaal oergezellig in Petra's huis. Ze had een heerlijk comfortabele kamer voor me vrijgemaakt en maakte gedurende mijn verblijf allerlei uitstapjes met me naar Washington en de mooie omgeving daar.
Zo bezochten we onder meer Manassas, waar in 1861 de eerste veldslag van de Amerikaanse Burgeroorlog uitgevochten werd. Het was een koude dag, maar desondanks genoot ik ervan om - als fervente Burgeroorlog-geek - eindelijk op een beroemd slagveld te kunnen rondkijken en me in te leven in de situatie van 150 jaar geleden.
Ook gingen we naar het Air & Space Museum, een fantastische ervaring en mijn eerste echte bezoek aan Washington. Petra's liefde voor het geven van rondleidingen, wat ze nu trouwens ook voor u kan doen, was me al compleet duidelijk tegen de tijd dat we op de 29e december naar Alexandria en Georgetown gingen. Vol enthousiasme vertelde ze me over van alles en nog wat en leerde ik gefascineerd weer een beetje meer over mijn nieuwe woonland.
Op de 30e was Mount Vernon aan de buurt, de woning van George Washington himself. Het was nog steeds steenkoud, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik vond het geweldig om het huis van deze beroemde Amerikaan zelf te kunnen bekijken. En wat een fantastisch uitzicht had de man toch op de Potomac rivier!
Ok, deze foto heb ik niet zelf gemaakt, maar hij geeft wel een mooi beeld van Mount Vernon. Bron
De 31e was een drukke dag, want er moesten allerlei hapjes klaargemaakt worden voor het grote nieuwjaarsfeest dat de Engles die avond gaven. Uiteraard werd ook ik hierbij ingezet, zodat ik later met volle teugen kon meegenieten van het feest.
Om 18 uur Amerikaanse tijd vroeg ik of ik de telefoon even mocht gebruiken en belde even kort mijn ouders op in Nederland. Het was een beetje emotioneel om elkaar alleen van zo'n grote afstand te kunnen spreken, maar desondanks vond ik het leuk dat ik ze toch een gelukkig nieuwjaar kon wensen. Op zo'n moment vraag je je, zo in het begin, toch wel weer even af waar je aan begonnen bent!
 Het mag dan een foto uit 2004 zijn, ik heb nu alweer trek in die brunch! |
Om middernacht werd ik vervolgens naar buiten gesleept en hielp mee met het afsteken van het vuurwerk, wat natuurlijk ontzettend leuk was. Nog leuker was dat ik door de buurtkinderen werd ingezet om hun sterretjes aan te steken, iets wat ik volgens mij tientallen keren voor ze deed en me lichte verbrandingen op mijn handen opleverde.
Daarna gingen we doodvermoeid naar bed en stonden op de eerste dag van januari pas laat op. Petra had nog wat zeer bijzonders voor me die dag: een uitnodiging om samen met haar gezin een luxe brunch te komen eten. Ik herinner me nog goed hoe ondersteboven ik hiervan was. Niet alleen had ik zojuist een week van hun gastvrijheid genoten, maar daarnaast kreeg ik nog een superdeluxe brunch als afsluiting ook! Het eten was heerlijk en ik genoot er met volle teugen van om nog een paar uurtjes met Petra en haar lieve familie door te brengen.
De volgende dag begon ik al vroeg aan de meer dan 12 uur durende terugrit, want in de Appalachen viel tijdens mijn rit een hoop sneeuw en het was erg gevaarlijk op de weg. Gelukkig kwam ik dankzij mijn blauwe autootje toch weer heelhuids aan in Louisville, waar ik vervolgens aan mijn nieuwe baan kon beginnen.
(Als je Petra's verslag van mijn bezoek wil nalezen, kan dat op haar eigen blog.)
Het openbaar vervoer in Kentucky
Toen ik mijn baan net had gekregen ging ik met elke dag met de auto naar het werk, iets dat toen nog makkelijk ging vanwege de lage benzineprijzen. Het was daarnaast voor mij gewoon bevrijdend om elke dag een echte Amerikaanse highway op te kunnen. Na zes maanden autorijden was de lol van de highways er echter toch een beetje vanaf, zeker omdat er toch dagelijks wel een kleine file stond. (Twee of drie kilometer langzaam rijden is ook een file!)
Ik ging dus op zoek naar openbaar vervoer en had regelmatig bussen gezien, dus ik wist dat er althans iets in die richting was. Maar zouden die bussen me van huis naar werk kunnen brengen, en weer terug?
Gelukkig was mijn baan in downtown Louisville, waar de meeste bussen heenrijden. Een blik op de website van TARC (Transit Authority of River City) was voldoende om te weten dat er een bus vanaf een nabijgelegen weg naar downtown ging, maar ik kon er niet uit opmaken wat nu precies de haltes waren.
De busmaatschappij van Louisville heeft meer dan 20 hybride bussen rondrijden
Hierdoor bleef ik met de auto van en naar het werk rijden. Pas toen ik op een namiddag - op weg naar huis - toevallig de bus zag die ik zou moeten nemen, besloot ik hem te volgen om te zien waar de haltes nu toch waren. Het bleek dat het nogal anders werkt als in Nederland; er staan af en toe kleine paaltjes met een opschrift dat aangeeft dat de bus er stopt, maar echte haltes zijn er maar heel weinig.
Ik verbaasde me er inwendig over dat er mensen zijn die gebruik maakt van het bussysteem hier, want het is niet makkelijk om uit te vogelen wat je nu precies moet doen. Er komt echt niet elk half uur een bus langs je halte - mijn buslijn bijvoorbeeld reed alleen drie keer in de ochtend en drie keer in de namiddag. Maar goed, ik had een halte gevonden en kon vanaf nu met de bus naar het werk.
Dit bleek al gauw een gouden vondst te zijn. Ritten kosten slechts één dollar per richting en op de zaak gaven ze nog korting ook, zodat ik voor 50 cent per rit van en naar huis kon. Dat scheelde me behoorlijk op de langzaam stijgende benzineprijzen (downtown lag meer dan 25 kilometer van mijn flat af) en parkeerkosten.
Bovendien kon het me in de bus weinig schelen of ik in de file stond. Het bleek dat elke dag ongeveer dezelfde groep mensen gebruik maakte van de bus, waardoor ik al snel een groep nieuwe bekenden had. En op een dag dat ik eens geen zin had in kletsen, nam ik lekker een tijdschrift of boek mee en kon zo in alle rust genieten van de rit naar mijn werk.
Vanaf dat moment liet ik de auto vrijwel altijd thuis staan op de dagen dat ik moest werken, en ook na mijn verhuizingen wist ik steeds de bus makkelijk te vinden.
Klik hier om het volgende deel te lezen. Vragen of opmerkingen? Stel ze hieronder.
